جایگاه و سمت نوکری امام زمان بودن فرقی نمی‌کند
ذات یک عده، سیاسی و سیاستمدار است و برخی به دنبال کارهای امنیتی هستند. مثلاً آقای اردبیلی یا آقای خلخالی که خط و خطوط سیاسی مشترک با ایشان نداشتند سریع استعفا می نوشتند. اینقدر فوری می‌نوشتند و به آقا می دادند که کسی یادش می رفت که بپذیرند و ظاهراً از نظر تشریفات استعفایش اعلام پذیرش نمی شد. می خواهیم یک روضه بیاوریم. یکی بلندگو بیاورد و یکی .... و یکی هم بخواند، می گفت پس من چی؟ می گویند تو چای بده، می گوید نه من حتماً باید سخنران شوم. من می خواهم رئیس باشم. آیا واقعا هدف این است که مدرسه روضه راه بیفتد؟ اگر بخواهیم مدرسه بسازیم یکی آجر می دهد، یکی رنگ می کند و ... باید نظامی باشد درخور اینکه بعد از 1400 سال و بعد از سالها زندان و آزارها و شکنجه ها ادعا کردیم عدل علی، حکومت محمدی، علوی و حکومت حکومت نایب امام زمان داریم. نوکری امام زمان فرقی نمی کند. نوکر امام زمان می گوید که من باید نخست وزیر باشم؟ وزیر کشور باشم، فرمانده کمیته و لشگر و کشور بشوم یا دانشگاه بسازم یا آجر برای جهاد کشاورزی بیندازم؟ امام گفته بودند بعد از انتخابات ریاست جمهوری چه می کنید، برو سیستان و بلوچستان و ژاندارمری، عقیدتی سیاسی شو و هر تکلیفی که دادند عمل می کنم. اگر واقعا تکلیف و انجام وظیفه رسالی و الهی و نوکری امام زمان و سربازی حضرت حجت است، چه فرقی می کند.
