از هتل هایت دبی تا بارگاه امام رضا (ع)

سه ، چهار بار برای تبلیغ به دبی دعوت شدم . جوانی به نام آقای اخگری ، که پدرش با من رفیق بود ، معمولا به پای منبر من می آمد . آقای اخگری در تأسیس درمانگاه قرآن و عترت قم ، با ما همکاری کرده و از اعضای هیئت مدیره بود . سخنرانی های من در دبی ، یا در باشگاه ایرانیان انجام می شد یا در حسینیه گراشیها . در آخرین سفرم ، چند شبی بود که از مجلس ما می گذشت و سر وکلۀ آقای اخگری پیدا نبود . به یکی از دوستان زنگ زدم و سراغش را گرفتم . گفت که تهران است و فردا – پس فردا می آید . آقای اخگری دو روز بعد با من تماس گرفت و گفت : « من تازه از ایران آمده ام و با دوستان در باشگاه هستم . چون آنها هم می خواهند شما را زیارت کنند ؛ لطفا به اینجا تشریف بیاورید . » ماشین فرستاد و ما به آنجا رفتیم . بعد از نیم ساعتی که نشستیم ، آقای اخگری بلند شد و گفت : « دو تن از دوستانم در اتاق دیگری هستند . با اجازۀ شما من چند دقیقه ای پیش آنها بروم.» گفتم : « خوب بیاورشان اینجا تا دور هم باشیم . گفت : « نه ، آنها نمی آیند ، چون هیچ میانۀ خوبی با انقلاب و روحانیت ندارند فکر نکنم بیایند . » گفتم : « خیلی ناامید نباش . از طرف من دعوتشان کن ، بلکه بیایند. » او رفت و بی درنگ یکی از آنها را آورد . من بلند شدم به او دست دادم و در آغوشم فشردم . او نیز خیلی احترام کرد . دیگری حاضر نشد بود بیاید . آن دو ایرانی الاصل بودند و سالیان زیادی در آمریکا زندگی کرده و مال و منال بسیاری به دست آورده بودند . هتل داشتند ، تجارت هم می کردند . آنها به شدت تحت تأثیر تبلیغات سوء و مغرضانۀ استکبار جهانی و صهیونیست قرار گرفته بودند .