دایه دایه وقت جنگه
اوایل دهه‌ی شصت بود که یک جوان لر از خرم‌آباد به تهران آمد، در اولین جشنواره موسیقی فجر شرکت کرد و مقام‌نخستِ بهترین خواننده فولک را به خود اختصاص داد. محمد میرزاوندی با صدای گرم و رسایی که داشت خیلی زود محبوب عام و خاص شد و همان‌زمان ترانه‌ی «دایه‌دایه وقتِ جنگه» را ورد زبان‌ها کرد. میرزاوندی از آن پس علاوه‌بر این‌که در ایران خوش درخشید، در اقصی نقاط دنیا نیز برنامه‌هایی اجرا کرد و مورد استقبال قرار گرفت.اما دیری نپایید که او در پی ِ یک عارضه از خواندن باز ماند. هرچند که هنوز موقع صحبت کردن کمی لکنت‌زبان دارد، اما جالب است که وقتی می‌خواند اثری از لکنت‌زبان در خواندنش احساس نمی‌شود. اساتید او درویش رضا منظمی(رئیس دانشگاه هنر در تهران)و استاد هنگامه اخوان بوده است. او از 13 سالگی آواز را شروع کرده است. سال 59 با خواندن آهنگ های «تا نفس دارم می‌جنگم»، «سوار»، «کم بُو دیره»، «می‌مانم»، «دایه دایه وقت جنگه»، «شوق جبهه» به اوج محبوبیت خود رسید. در سال ۱۳۶۷ براثر سکته مغزی دچار مشکلات تکلمی شد و نتوانست مانند گذشته به فعالیت خود در عرصه موسیقی حماسی و رزمی ادامه دهد، ولی اکنون دوباره شروع به خواندن کرده است تا دیگر لکنت زبان نداشته باشد. پروژه ثبت خاطرات این هنرمند در واحد تاریخ شفاهی دفتر مطالعات جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی لرستان در حال انجام است. لازم به ذکر است که کتاب این هنرمند عزیز توسط محمدتقی عزیزیان تدوین و به مرحله چاپ رسیده است.
جستارهای وابسته
منابع
دفتر مطالعات جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی
