۳٬۲۲۹
ویرایش
تفاوت میان نسخه‌های «ملاها آمدند ملاها آمدند»
از قصه‌ی ما
←آرزویی که زمین نماند
| سطر ۳: | سطر ۳: | ||
== آرزویی که زمین نماند == | == آرزویی که زمین نماند == | ||
اوایل اسفندماه، مظلومیت اموات کرونایی ماجرای غم انگیزی بود. ویروس ناشناخته و صحبت از این بود که احتمالاً آب تغسیل بیماران کرونایی آلوده به ویروس است و می تواند در انتشار بیماری موثر باشد. مدتی اموات کرونایی بدون انجام روال عادیِ کفن و دفن به خاک سپرده می شدند. رهبر تاکید کردند برای حفظ شأن این اموات دست کم باید | اوایل اسفندماه، مظلومیت اموات کرونایی ماجرای غم انگیزی بود. ویروس ناشناخته و صحبت از این بود که احتمالاً آب تغسیل بیماران کرونایی آلوده به ویروس است و می تواند در انتشار بیماری موثر باشد. مدتی اموات کرونایی بدون انجام روال عادیِ کفن و دفن به خاک سپرده می شدند. رهبر تاکید کردند برای حفظ شأن این اموات دست کم باید «'''حنوط'''» انجام شود. همان کافورمال کردن که برای اموات مسلمان واجب است. شرایط فوتی های کرونایی خاص بود. پیکرها از بیمارستان آماده و برای تدفین منتقل می شد. اینجا بود که پای غسالان داوطلب روحانی به میان آمد. میرحسینی و دوستانش در [[گروه جهادی «میرزا کوچک»]] که به یاد سردار جنگل همان اسفند 1398 برای انجام کارهای جهادی و کمک های مومنانه تشکیل شده بود، بدون معطلی و داوطلبانه برای این کار هم پیشقدم شدند: «کرونا ما را به مردم نزدیک تر کرد. خانواده بسیاری از متوفیان آرزویشان این بود که فوتی هایشان با حرمت و کفن و دفن شوند. ما هم سعی کردیم این آرزو و خواسته زمین نماند.» ماجرای غسال داوطلب شدن را هم این طور مرور می کند: «اوایل اسفند بود که حوزه های علمیه گیلان فراخوان داده بودند ما هم رفتیم و خوشبختانه موافقت شد. نیرو کم بود و شیفت بندی شدیم. کار تجهیز میّت را یک گوشه مشخص شده از '''بیمارستان رازی گیلان''' انجام می دادیم. بعد فوتی منتقل می شد به سردخانه و از آنجا مستقیم برای تدفین.». | ||
== زنی که شوهرش را ندید... == | == زنی که شوهرش را ندید... == | ||
