تفاوت میان نسخه‌های «نوشابه فروشی در زمان جنگ»
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش‌شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۲۶: | سطر ۲۶: | ||
[[رده:اهالی خوزستان]] | [[رده:اهالی خوزستان]] | ||
[[رده:اهواز]] | [[رده:اهواز]] | ||
[[رده:نوشابه | [[رده:نوشابه فروش خوزستان]] | ||
[[رده:عناصر]] | [[رده:عناصر]] | ||
[[رده:خوزستان]] | |||
[[رده: وقایع]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۹ ژانویهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۲۸
گوشه پیاده‌رو، تشتی پر از یخ و نوشابه‌هایی تگری؛ به همین سادگی! داستان «علی دلفی» مشهور به «علی تگری» دقیقاً از سال ۶۶ و اواخر جنگ تحمیلی آغاز شد؛ زمانی که علی و ۲ برادرش در شهر جنگزدهی اهواز به دنبال راهی برای امرار معاش خانواده بودند. آن‌ها روزی به این نتیجه رسیدند که چند جعبه نوشابه سهمیه‌ای بگیرند و در سه‌راهی «خیابان خرم‌کوشک اهواز» که آن زمان محل تردد زیاد مردم بود، نوشابه تگری و خنک بفروشند؛ کسب و کاری که با گذشت بیش از ۳۰ سال، هنوز پابرجاست...
علی تگری 53 ساله، حتی مغازه‌ای برای فروش نوشیدنی‌های تگری‌اش ندارد، اما سال‌ها توانسته تاب بیاورد و با سختی کار کنار بیاید و بشود؛ به همین دلیل اسم او به یکی از بِرند‌ها و جاذبه‌های گردشگری خوزستان تبدیل شده است، آنقدر که هر مسافر غریبه‌ای دوست دارد با او عکسی به یادگار داشته باشد. علی تگری نمونه‌ای است از آن دست مردمانی که سرمایه آن‌ها نه ثروتی کلان است نه مدرکی آنچنانی. سرمایه آن‌ها تنها کار است و مردمداری.
| مجموعه تصاویر | فیلم |
منابع
«علی تگری». باشگاه خبرنگاران جوان. 1 مرداد 98 «علی تگری اهواز». آپارات.
