تفاوت میان نسخه‌های «آیت‌الله محمود فرساد اردکانی»
| (یک نسخهٔ میانیِ همین کاربر نمایش داده نشده است) | |||
| سطر ۶: | سطر ۶: | ||
== منبع == | == منبع == | ||
آرشیو دفتر تاریخ شفاهی یزد | آرشیو دفتر تاریخ شفاهی یزد | ||
[[رده: | [[رده: انجمن‌های ایالتی و ولایتی]] | ||
[[رده: یزد]] | [[رده: یزد]] | ||
[[رده: اهالی اردکان]] | [[رده: اهالی اردکان]] | ||
[[رده: شعر سیاسی]] | [[رده: شعر سیاسی]] | ||
[[رده:هنر انقلاب]] | [[رده:هنر انقلاب]] | ||
[[رده:عناصر]] | |||
[[رده:وقایع]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ دسامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۰:۴۲
معرفی
آیت‌الله محمود فرساد اردکانی یزدی فرزند شیخ علی‌اصغر مجدالعلماء اردکانی سال 1268 ه.ش در محله‌ی گازرگاه یزد به دنیا آمد.
او که از نوادگان دختری ملامحمداسماعیل قزوینی و حاجی بابا قزوینی بود، به پاک نظری، روشن دلی و نکته سنجی و خردمندی شهرت داشت. محمود در نوجوانی در حوزه‌ی علمیه‌ی شفیعیه مشغول به فراگیری علوم دینی شد و پس از چند سال تحصیل در یزد به اصفهان و بعد به نجف رفت و تحصیلات حوزوی را ادامه داد تا به مقام اجتهاد رسید. سپس در سال 1300 به ایران بازگشت و به قم رفت تا زکات علم خویش را بدهد و به تربیت شاگرد بپردازد. امام خمینی از جمله شاگردان او بود. تسلط بر ادبیات فارسی و عربی او را در سرودن اشعاری به این دو زبان با تخلص فرساد شهره‌ی عام و خاص کرده بود. تاریخ، اشعار سیاسی وی در حمایت از آیت‌الله مدرس و پس از آن رهبران نهضت ملی شدن صنعت نفت را از یاد نخواهد برد. آیت‌الله فرساد تا واپسین سال عمر دست از موضع‌گیری‌های سیاسی برنداشت. نام و امضای وی با عنوان «الاحقر شیخ محمود اردکانی» پای تلگراف اعتراض‌آمیز علمای یزد به نخست‌وزیر اسدالله علم در اعتراض به تصویب لایحه‌ی انجمن‌های ایالتی و ولایتی و نامه‌ی علمای یزد به امام خمینی در پی واقعه‌ی مدرسه‌ی فیضیه مهر تاییدی بر این مدعا است. آیت‌الله فرساد سرانجام هشتم مرداد 1342ش، دعوت حق را لبیک می‌گوید و به دیار باقی می‌شتابد. او شب پیش از وفات به دوستان و آشنایان گفته بود: «خوشبخت کسی است که در مقابل ظلم و بیداد بایستد و سر فرو نیاورد.»
منبع
آرشیو دفتر تاریخ شفاهی یزد
