تفاوت میان نسخه‌های «برادران فدائی اسلام»

'''سید عبدالحسین و سید محمد واحدی''' از شهدای مبارزه با حکومت پهلوی و از همراهان شهید والامقام «'''نواب صفوی'''» در '''فدائیان اسلام''' که از پیشتازان مبارزه با ظلم و ظالم بودند.

این دو برادر از موثرترین افراد فدائیان اسلام بودند که اهل '''سنقر''' بودند. فرزندان '''سید محمدرضا مجتهد قمی واحدی''' که ایشان هم مردی فرهیخته و از علمای مبارز بود که در دوره ی '''رضا شاه''' با وجود فشارهای سیاسی و مذهبی، از تبلیغ بازنایستاده بود و مادر ایشان از خانواده ی آل آقا و از اعقاب و بازماندگان '''وحید بهبهانی''' در '''کرمانشاه''' بود.

[[پرونده:سید محمد واحدی.jpg|بندانگشتی|شهید سید محمد واحدی]]

'''شهید سید محمد واحدى''' در خانواده اى مشهور به فضل و تقوا در کرمانشاه متولد شد. بیش از ۵ سال نداشت که پدر بزرگوارش، آیت الله حاج سید محمدرضا مجتهد قمى (واحدى) را از دست داد. وی از گروه «فدائیان اسلام» بود که در سال ۱۳۳۴ شمسی به همراه شهید نواب صفوى، به جرم مبارزه و قیام مسلحانه بر ضد سلطنت پهلوی به شهادت رسید.

سید محمد واحدى ابتدا در «'''سُنقر کلیائى'''» به تحصیل پرداخت و بعد به همراه خانواده اش به '''قم''' آمد. در '''دبیرستان «حکیم  نظامى»''' قم ادامه تحصیل داد، همزمان با تحصیل، خود و برادرش '''سید عبدالحسین،''' با اجازه مادر به '''تهران''' آمده و براى مبارزه با ظلم و ستم و فساد، به دیگر برادران خود به گروه «فدائیان اسلام» پیوستند.

سید محمد در اندک مدتى چنان لیاقتى از خود نشان داد که درباره اش مى گفتند: او زمینه روحى و نبوغ ذاتى یک رهبر را دارد. سید محمد قامتى بلند و سیمین و چهره اى خوب داشت، در عین حال همیشه لبخندى نمکین، زینت سیمایش بود. صدایى مردانه و جذاب داشت و هنگام سخنرانى چون سیاستمدارى سالمند و کارآزموده سخن مى گفت.

او لحظه اى از رهبر خود، نواب صفوى دور نمى شد. عاشق نواب بود و او را نمونه جَد شهیدش امام حسین علیه‌السلام مى دانست. سید محمد در تمام دوره سخت دستگیرى و دادگاه در کنار رهبر محبوب خود ماند و در لحظه شهادت نیز دوش به دوش رهبر خود ایستاد. در محاکمه تقاضا کرد که تمام برادرانش را آزاد کنند و او را بکشند.این شهامت و مردانگى از جوان '''هیجده ساله''' به اندازه اى تکان دهنده بود که اشک از دیدگان همه جارى ساخت.  

او پس از تیراندازى به حسین علاء، همراه نواب در منزل '''حمید ذوالقدر''' دستگیر شد و تا آخرین نفس براى دفاع از ارزش‌هاى اسلامى ایستادگى کرد. در دادگاه ظلم با شجاعت از مواضع انقلابى و اسلامى دفاع کرد به گونه اى که یکى از سران رژیم به او گفت: جوان مگر چند سال دارى که مى خواهى شهید شوى؟ واحدى با صلابت جواب داد: '''''«شهادت تمام وجود مرا مى سوزاند و من نمى توانم تحمل کنم برادرانم شهید شوند و من آزاد باشم»'''.''

در تاریخ ۱۳۳۴/۱۰/۴ اولین دادگاه شهید واحدى و اعضاى گروه که '''هفت نفر''' بودند به ریاست سرلشکر قطبى در اداره دادرسى ارتش در تهران تشکیل شد. جلسات دادگاه به طور مخفى شروع بکار نمود و بعد از هشت روز حکم خود را به شرح زیر اعلان کرد:

برادر عمرى مى گوید: برادر اصغر عمرى و على بهارى تنها بازماندگان و یادگاران این صحنه ها هستند:  ساعتى از نیمه شب گذشته بود. من و احمد تهرانى در یک سلول یک  نفره زندانى بودیم و هوا به قدرى سرد بود که چیزى نمانده بود نفس هایمان در سینه منجمد شود. ناگهان صداى مردانه و رشید «سید محمد واحدى» را شنیدم که مى گفت: '''یااللّه'''، بلافاصله از جاى خود بلند شدیم از سوراخ درب سلول نگاه کردیم و در زیر نور بى رمق راهروى زندان لشکر ۲ زرهى، دیدیم که '''سرهنگ اللهیارى، نماینده سرلشکر آزموده دادستان ارتش''' که مأموریت اجراى حکم اعدام نواب و یارانش را پذیرفته بود، در پیش و شهید نواب صفوى و شهید سید محمد نیز در پشت سر او در حرکت است و از گام‌هاى استوار و محکم آن شهید به خوبى پیدا بود که در راه معشوق خویش، خداى جهانیان گام برمى دارند و آنچنان از راهى که به سوى چوبه اعدام و شهادت مى پیمایند، خاطر جمع و دل آرام هستند که گویى تمام وظائف خویش را انجام داده و براى دریافت پاداش و جایزه خود به پیش مى روند.

شهید سید محمد واحدى در سپیده دهم بیست و هفتم دى ماه ۱۳۳۴ همراه رهبر فدائیان اسلام و سایر برادرانش در سن بیست و یک سالگى تکبیرگویان به شهادت رسید.